Η ιερά μονή Μακελλαριάς, βρίσκεται απέναντι από το χωριό Λαπαναγοί και είναι χτισμένη πάνω σε ένα χαρακτηριστικό απότομο βράχο, γι’ αυτό και δικαιολογημένα κάποιοι την ονομάζουν τα “Μετέωρα της Πελοποννήσου”. Σύμφωνα με επιγραφή που υπάρχει στη μονή, το μοναστήρι χτίστηκε το 532 από τον Βελισσάριο, τον σημαντικότερο στρατηγό του Ιουστινιανού, προκειμένου να εξιλεωθεί για την σφαγή των στασιαστών της στάσης του Νίκα. (Τότε, το 532 μ.χ. εσφάγησαν περί τους 30.000 στασιαστές από τους στρατηγούς Βελισσάριο και Μούνδο μέσα στον ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης).

Πιο πιθανή εκδοχή της ονομασίας είναι το Λατινικό macellio = μακελλειό = σφαγείο, λόγω της τρομερής σφαγής που υπέστησαν οι μοναχοί, αλλά και πολεμιστές λαϊκοί από τους Τούρκους του Μωάμεθ το 1458, μετά την κάμψη της ηρωικής τους αντίστασης. Η μονή ανακαινίστηκε από τον ιερομόναχο Νεόφυτο το 1784, ενώ τον νάρθηκα έχτισαν οι προσκυνητές Γεώργιος Λαπαναγίτης και η Ηλιοστάλακτη το 1805.

Πολύ κοντά στη μονή ρέει ο ορμητικός ποταμός Σελινούντας, ο οποίος εκβάλλει κοντά στο Αίγιο. Από το μοναστήρι κατά την επανάσταση του 1821 αγωνίσθηκαν οι μοναχοί Ιάκωβος, Συμεών και Πανάρετος.

Κατά τον εμφύλιο πόλεμο, (Ιστορικό γεγονός) το 1824, ο Ανδρέας Ζαίμης κατέφυγε σε αυτό το μοναστήρι και συγκεκριμένα στο εκκλησάκι κάτω από τον βράχο της μονής, αφιερωμένο στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Έμεινε τόσο προστατευόμενος από την μονή, ο καταγόμενος από την Κερπινή παραπάνω οπλαρχηγός, ώστε ο εγγονός του, μετέπειτα πρόεδρος και πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξανδρος Ζαίμης, να φροντίσει ιδιαίτερα για τη Μακελλαριά, ως ένδειξη ευχαριστίας για τη σωτηρία του παππού του. Η μονή σώθηκε και διατηρήθηκε, αφού δεν υπήχθη στο βασιλικό διάταγμα στις 25/09/1833 της αντιβασιλείας, με το οποίο διαλύθηκαν πάρα πολλές μονές της Ελλάδας στα πλαίσια της αντιεκκλησιαστικής, όσο και αντιμοναχικής πολιτικής των αντιβασιλέων.

Ο κυριότερος θησαυρός της μονής είναι η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Μακελλαρίτισσας και το ελαιοδοχείο με το θαυματουργό λάδι, το οποίο βρέθηκε μέσα στο χώμα κατά την ανακαίνιση της μονής, αξίζει δε να σημειωθεί πως η εικόνα της Παναγίας είναι αγιογραφημένη με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε η Θεοτόκος να σε κοιτάζει σε όποιο σημείο του ναού και αν βρίσκεσαι. Η μονή γιορτάζει στις 15 Αυγούστου (κοίμηση της Θεοτόκου και 23 του ίδιου μήνα τα εννιάμερα της Παναγίας).

Ο Ανδρέας Ζαϊμης (Ιστορικό πρόσωπο) γεννήθηκε στην Κερπινή Καλαβρύτων το 1791. Γιος του Ασημάκη Ζαΐμη, ίσως ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της επιφανούς οικογένειάς του. Μυήθηκε από τον Ανδρέα Λόντο στη Φιλική Εταιρεία το 1819 και δεν δίστασε να εγκαταλείψει τις σπουδές του στην Ιταλία για να συμμετάσχει ενεργά στην προετοιμασία του Αγώνα.

Μαζί με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης στο Ιστορικό Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας.

Συμμετείχε με δικό του στρατιωτικό σώμα στην απόκρουση του Δράμαλη, στην πολιορκία της Πάτρας και στη λύση της πρώτης πολιορκίας του Μεσολογγίου (Δεκέμβριος του 1822). Υπήρξε μέλος της Α΄ και της Β΄ Εθνοσυνέλευσης και ανέλαβε με απόφαση της Τρίτης Εθνοσυνέλευσης πρόεδρος της «Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδος», αναλαμβάνοντας την ευθύνη της διακυβέρνησης και της συνέχισης του Αγώνα. Επί Καποδίστρια διορίστηκε μέλος του «Πανελληνίου».

Το 1837 τελείωσε την πολιτική του σταδιοδρομία ως αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας και πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου. Πέθανε στην Αθήνα το 1840. Παντρεύτηκε την Ελένη Δεληγιάννη, κόρη του προεστού των Λαγκαδίων, Ιωάννη Δεληγιάννη. Ο γιος του Θρασύβουλος και ο εγγονός του Αλέξανδρος, διετέλεσαν επίσης πρωθυπουργοί.